Dag 10 Verblijf in Nyaungshwe, dagje Kakku Pagodes

Dinsdag 26 januari Dagje Kakku Pagodes

Goeie genade, het lijkt hier wel wintersport maar dan in bikini, zo koud hebben wij het nu we hier buiten aan ons dagelijkse bakkie leut zitten. Ook vannacht de bibbers gehad, het is inmiddels 12 graden als we opstaan. Ons huisje is van pitriet wandjes zonder warmtebron, dus we leven nu bijna als Birmezen. Wat moet deze bevolking het koud hebben zeg, die liggen als ze geluk hebben vaak met hun matras op een betonnen vloer, geen enkel comfort, brrrr. En vandaag ontbijten, tis niet funny hoor. Het brood waait met een ijzige kou bijna van ons bordje want hoe mooi het hier ook kan zijn, we zitten in een geheel open ruimte op een meter of 6 hoog in de kou, en dan vergaat het mooie toch wel enigszins. En geen idee hoe wij het hier ooit nog warm gaan krijgen. Met deze extremen hebben we met onze koffer inpakken geen rekening gehouden.

Maar gelukkig komt de bestelde driver mooi op tijd, das dus goed geregeld. We gaan vandaag de Kakku Pagodes bekijken. We zijn gewoon blij dat we nu in een auto beschut en vrij van de ijzige wind binnen kunnen zitten, wat een giller zeg. En in de auto zit wel een kachelknop met rode puntjes, maar werken, ho maar.  Ach, we zijn al blij met een gesloten geheel om ons heen, hi, hi. Onze chauffeur is wederom een hele vriendelijke knul, hij stelt zich netjes voor als ene Patrick. Verder kunnen we er geen touw aan vast knopen, engels spreekt vrijwel niemand hier, al doen ze wel een poging ons wat te vertellen. Maar geen punt, we doen het ermee. De beste knul rijd lekker rustig wat alle ritjes die wij achter de rug hebben al zo is geweest. Geen enkel gevoel van onveilige situaties, en dat is wel zo prettig. Nou is er bijna overal maar één highway, de zijwegen zijn allemaal zandpaden en daar komt vrijwel geen verkeer uit tevoorschijn, maakt het meteen iets simpeler hier te rijden.

We genieten van alles wat we zien onderweg, we moeten het vandaag doen met een markt vol koeien, de local markt is vandaag niet op de route. Ach ja, bij gebrek aan beter kijken we effies rond. Maar het is niet meer als een weiland vol koeien die verhandeld worden voor minimaal 1000 dollar per stuk. We gaan er dan weer snel vandoor, krioelen hier weer bocht na bocht door de bergen, en na ruim een uurtje rijden komen we aan in Taunggyi, de hoofdstad van de staat Shan en het ligt op 1400 meter hoogte. Hier moeten we de auto uit, een kantoortje in wat van de Government is. Graag even afrekenen om de Kakku Pagodes te mogen bekijken. Wel krijgen we voor de somma van 11 dollar meteen een gids mee, wat verplicht is, die ons hier gaat begeleiden. En das een leukerd zeg, SoSo is haar naam en zij woont ook in deze streek en behoort tot de etnische groep Pa-O. In klederdracht gehuld, zo leuk om te zien, en kwebbelen dat ze kan. Ze verteld ons dat zij hier op de universiteit heeft gezeten om Engels te leren en zo deze job heeft gekregen waar ze heel blij mee is. En dat straalt ze ook uit. Ze woont 5 dagen van de week in Taunggyi in een B&B, en al is ze 35 jaar, alleen in het weekend gaat ze naar haar ouders, want dat is enkele reis 2,5 uur brommen de bergen in. Tja, zo gaat dat hier hè. Onderweg verteld ze van alles. Ze begint met de gewoontes van de Pa-O stammen uit te leggen. Heb het opgeschreven, tis anders te veel om te onthouden, maar hier komt ie:

Het begon vroeger met een draak die alle krachten van de wereld had, die toverde zichzelf om in een mooie vrouw. Deze ontmoette een soort tovernaarsman die op slag verliefd op haar werd. Toen de “tovenaar” haar ware gezicht zag vluchtte hij en kwam nooit meer terug. Ze was echter zwanger en zij kreeg van hem twee kinderen, een jongen en een meisje en zij werden de eerste koning en prinses van de Pa-O. De kledendracht van de Pa-O komt ook voort uit dit verhaal, ze dragen namelijk allemaal laagjes over elkaar heen, als de schubben van een draak. Alle meisjesnamen beginnen daarom met “Nan”, wat prinses betekent en alle jongensnamen met “Khung”, wat koning beteken. De overige namen die men dan weer krijgt bij de geboorte zijn gerelateerd aan de dag van de week waarop je geboren bent. Dus als je op maandag geboren bent, moeten bijvoorbeeld in je namen de letters a, b, c, d en e voorkomen. Ben je op dinsdag geboren, dan moeten de letters f, g, h, i en j in je namen voorkomen (maar dan in Birmese letters). Ook is er een link met de dag van de week naar bepaalde dieren, zoals o.a. de olifant en de draak.

Luisterend naar dit mooie verhaal rijden we langs vele groene velden en dit zijn knoflookplantages. En die zijn er wat hier zeg. Kijkt erg leuk al die groene vlaktes in het toch wel erg dorre landschap van Myanmar. Dan de woonwijken die we tegenkomen, het zijn Bamboo Villages, de dorpen van de Pa-O stammen, alle huizen van pitriet, heel geordend en netjes om te zien en vrijwel geen zwerfafval. Echt mooi om hier in de bergen rond te tuffen. Een uurtje later, wat voorbij vliegt met alle interessante info, zien we de verschillende gouden puntjes al tevoorschijn komen. We zijn gearriveerd, DE KAKKU PAGODES!!

We gaan eerst met z’n viertjes genieten van een bakkie, en even later op pad met de leuke SoSo. Die verteld ons eerst nog even wat geschiedenis. Kakku is een heilige plaats waar 2478 prachtige stupa’s en tempels bij elkaar staan, en dit is nog maar de helft wat overgebleven is na een aardbeving in het verleden. De Koning van Bagan is hier ooit gestart met het maken van de eerste stupa in de 12e eeuw, maar het gros wat nu nog over is is merendeel gebouwd door de Pa-O stammen in de 17e en 18e eeuw. Het staat hier op een strategische plaats, het complex staat voor de helft op Pa-O grond, en de andere helft staat op de  Shan grond. De werkelijke grens van de Shan en de Pa-O stammen is het riviertje achter het complex.

En wat prachtig is dit hier allemaal. Bijna niet uit te leggen, je moet hier echt zelf rondlopen. Alle pagodes met prachtig gebeeldhouwde figuren, mannelijke uitdossingen, vrouwelijke figuren, draken, apen, olifanten, slangen, vogels, je kunt het zo gek niet bedenken. Alle stupa’s zijn voorzien van een nis waarin een boeddha zit. Wel allemaal verschillende boeddha’s, maar toch. En dan de belletjes die aan een soort van paraplu aan de top van de stupa’s hangen, verguld en wel natuurlijk, die maken door de wind een muziekse, je waant je zowat in heilige sferen, ha, ha. Wat is ook dit weer super en bijzonder.

Nu is het tijd voor een lunch, en dat nuttigen wij in het bijbehorende restaurant. Ook dit is weer verrukkelijk, wat smullen we iedere keer weer van de heerlijke maaltijden. We lopen nog effe een rondje om uit te buiken, schieten nog wat fotokes, en nu willen we wel weer on route terug. Want de temperatuur is nog steeds niet om over naar huis schrijven. We worden zoetjesaan blauwkes om te zien, brrrr. En ondanks de koudegolf die ons teistert hebben we wederom intens genoten van alles wat we hier vandaag weer gezien hebben. Onderweg vraagt SoSo of we nog een dorp van de Pa-O stammen willen gaan bekijken, maar we bedanken haar hier vriendelijk voor, het is zo koud hier in die bergen en we moeten straks ook nog vervoer gaan regelen van Nyaungshwe naar Bagan. We nemen dan ook afscheid van elkaar bij het bewuste kantoortje van de heenweg, en dan is het nog ruim een uurtje knorren voordat wij om 16.30u netjes afgezet worden bij ons hotel.

Eerst maar weer effies warm douchen hoor, we zijn door en door koud, brrr. Na het douchje gaan we toch weer op pad. We willen een VIP bus naar Bagan gaan reserveren, maar na zo’n 5 kantoortjes geraadpleegd te hebben, blijkt er helemaal geen VIP bus te gaan naar Bagan. Dan besluiten we bij een vriendelijk dame een ticket voor een plaatsje in een Minibus naar Bagan. Zo, dat is geregeld, morgen om 7.00u komen ze ons halen. We sjokken nog even wat rond, eten wat bij Green Chili restaurant en gaan toch nog even voor de lekkere koffie bij Pancake Kingdom.  En dan kan het wel weer voor vandaag, we hebben nog een ander plan op ons program.

En nou niet lachen hè, maar Kwep is altijd op alles voorbereid, en heeft voor Driekie een elektrisch voeten kussentje meegenomen. We wisten al dat de nachten koud konden zijn, en dan is Driekie niet echt te genieten. En na het gebibber van afgelopen nacht, is het nu echt de hoogste tijd ons kussentje te gaan gebruiken. En wat een wereldplan zeg, vandaag gaan we echt graag naar bed, toch nog een lichie in de duisternis, ha, ha. We moeten er samen zo vreselijk om lachen, dit hebben we in ons hele leven nog nooit eerder meegemaakt, maar bij gebrek aan beter een welkome oplossing. En Driekie eist dat ik jullie van deze maffe toestand op de hoogte zou brengen, dus bij deze, hi, hi.

Op naar morgen!