Dag 15, 16, 17 Op weg naar en verblijf in Sihanoukville

Dag 15 Op weg naar Sihanoukville

Het is weer zover. Vandaag weer een reisdag. Nu naar Sihanoukville, heerlijk naar het strand. Maar eerst de bodem weer bedekken met een heerlijk ontbijt. Dan even afrekenen, maar die CC, dat werkt niet altijd lekker. We 10 keer geprobeerd, en uiteindelijk toch weer naar de ATM. Komt Kweppie bij de ATM aan, pincode vergeten. Weer terug naar ons hotel, eerst maar eens rustig even nadenken hoe dit nou kan, nog niet eerder meegemaakt, maar één keer is altijd de eerste keer hè. En wat wil je, al die cijfertjes, tijden, plaatsen, namen van hotellekes, bedragen, data’s en dat in een constante zinderede hitte, ach, ik vergeef het mezelf gewoon, ha, ha. Even later werken de hersencellen weer, dus weer terug. En de tijd gaat dringen, 10.30u is de vertrektijd van de bus met een pick-up vanaf ons hotel. Geen idee wie ons komt oppikken hier, maar het is al kwart voor elf en nog niemand. Kweppie weer op pad, naar het bureautje waar het ticket gekocht is. En hier treft ze toevallig een man die onderweg is om ons op te halen. En om niet meer bij te komen, 25 meter verderop zet hij ons uit het busje, en moeten we overstappen in een ander klein minibusje om hiermee naar Sihanoukville te gaan. Die afstand hadden we wel kunnen lopen, zelfs met alle bagage.

Maar goed, wij zitten. En dat hebben we geweten zeg. Een Schumacher op zijn Cambodjaans. Hij heeft ons de stuipen op het lijf gejaagd. Inhalen, links, rechts, 120 waar hij 60km mocht rijden, en zoal meer van al dit onverantwoordelijk rijgedrag. Maar niemand zei iets, en wij hebben ook alles maar zwijgzaam toegezien. Wel toch eerst maar eens een klein schietgebedje gedaan, dat is nu wel op zijn plaats, bah, bah. En waar ons verteld is dat wij er 2 tot 3 uur over zouden gaan doen, na anderhalf uur worden we in Sihanoukville uit het minibusje gesmeten, en de koffers er achteraan. Zo, gezellige driver zeg. Weer een totaal andere versie van vervoer. Het is en blijft hier één grote verrassing hoor.

En we zien hier meteen de vele restaurantjes die hier aan zee staan. Hier gaan we eerst eens even bijkomen van de gruwelijke rit, pfff. Even later als we hier ons bakkie op hebben, gaan we maar eens op zoek naar een Tuk-Tuk. No problem, ook hier maken ze je gek, ze krioelen als muggen om je heen. We sluiten met eentje een deal en hij brengt ons naar Beach Club Resort. Hier checken we meteen in en gaan naar onze kamer. We valt het direct op dat het hier buiten op het terrein erg leuk is. Pitrieten parasols, met daaronder een gezellig zitje, een mooi zwembad, en een leuk restaurant. Maar als we de kamerdeur opendoen komt ons meteen een vieze lucht tegemoet. Lijkt wel een schimmellucht, en niet zomaar een beetje. Na de badkamer bekeken te hebben zou dit zo maar eens kunnen. De witte voegen zijn allemaal pikzwart en de kamer zelf is super vochtig. Ach ja, we kijken straks wel hoor. Misschien als de airco een poosje zijn werk gedaan heeft dat het dan minder wordt. We gaan eerst maar eens even rondneuzen hier.

We lopen ook hier richting zee, en het kijkt erg leuk onderweg. Tientallen restaurantjes, leuke kledingshopjes, diverse supermarktjes en laundry’s, daar struikel je zelfs over. Kunnen we later hier mooi wat was afgeven. En eenmaal aan zee weten we het zeker, het is hier geweldig. Heerlijke rieten strandkuipstoelen, daarin een heerlijk kussen, pluutje boven het hoofd tegen het verschroeien en bestellen maar. We zakken lekker onderuit, genieten van alles wat voorbij komt, en we hebben een donkerbruin vermoeden dat we hier in Sihanoukville niet veel meer zullen ondernemen. Dit zitje hier on the beach bevalt ons opperbest.

Het is dan ook het moet maar het is nu echt de hoogste tijd, we gaan er weer vandoor. Eerst maar eens een douchje pikken om het klamme zweet af te spoelen. Maar wat een hitte in onze kamer, tot nu toe heeft de airco nog niet veel gedaan. En de schimmellucht, ja, die is er ook nog natuurlijk. We weten eigenlijk niet goed wat we er mee aan moeten, want 3 nachten hier in deze stank, is dit wel wat wij willen. En de gemiddelde bezoeker van dit hotel, ook een punt voor ons, de oude, hier vooral Nederlandse mannen met de piepkleine erg jonge meisjes aan hun zijde, oei, oei, das toch iets waar wij moeite mee blijven houden. Maar de euforie van het strand laat ons niet los en gaan we weer terug naar het strand. Lekker met de voetjes in het zand bestellen we een heerlijk avondmaal. En wat is dit hier geweldig, wat een sfeertje zeg. Omdat het zondag is zijn de restaurantstoelen op het strand zowat allemaal bezet. Het vuurwerk wordt in grote hoeveelheden afgestoken en de wensballonnen gaan ook de lucht in. Toppie hoor!

Wij wandelen weer op ons gemakkie terug en eenmaal binnen in onze kamer weten we het nu wel. We willen graag een andere kamer. De airco werkt dus niet en terwijl het buiten wat afkoelt, 24 graden, is het binnen 28 graden en de vreselijke lucht verdwijnt zo ook niet. Wij naar de receptie en die hebben voor 1 nachtje een kamer waar we in mochten slapen, alleen even slapen hè. Deze kamer kon niet voor alle 3 de nachten, er had iemand anders deze kamer gereserveerd voor een volle maand. Vreemde redenering volgens ons, wie het eerst komt wie het eerst maalt, maar we doen het er maar mee. O jeh, nu weer het matras, een 10cm dun schuimrubber velletje, waardoor de bodem ons billekes raakt. Oeps, oeps, we gaan er toch maar proberen wat van te maken vannacht. Tot morgen!

Dag 16 Sihanoukville

Hier zit Kweppie dan, 6u ‘s morgens, geen oog dicht gedaan. Wat een ellende dit kamerke. Deze airco doet het ook niet, de schimmel zit hier nog erger rondom de vloer, wel een rand van 50 cm hoog, we hebben geluk dat er geen paddestoelekes te plukken zijn. Bah, bah. En de badkamer, echt ranzig. Maar ja, als je niet kunt slapen, heb je tijd genoeg een plan te smeden. We hebben dan ook besloten hier geen uur langer meer te verblijven. Even Tripadvisor raadplegen of er in de buurt nog wat vrij is, en ja hoor. Ropanha Boutique Resort heeft nog kamers. Het is in dezelfde straat een beetje verderop en hier staan we dan om 9u al aan de receptie. Ze hebben inderdaad een kamer voor ons, laten deze aan ons zien, en het eerste wat we doen is ruiken of de kamer wel fris is. Nou dit hebben we nog niet eerder op onze reizen meegemaakt, kijken hoe een kamer ruikt, pffff.  Het ziet er in ieder geval toppie uit, netjes, schoon, goed bed, leuk zitje buiten, wel met zicht op een muur, maar dat kan ons niet bommen. We sluiten een deal en beloven over ruim een uur terug te zijn.

Wij weer terug naar Beach Club Resort. Hier pakken we de boel in, gaan eerst nog wel gebruik maken van het ontbijt want dit hebben we tenslotte al betaald. En dan naar de receptie met onze complete bagage. En het kwartje valt niet, de medewerker meld ons dat we onze 2e kamer kunnen houden. Nou dan hebben wij een verrassing voor hem, we hebben nu 2 kamersleutels, maar we hoeven er niet één meer, wij gaan er zelfs vandoor. Hij schrikt ervan en zegt dat hij eerst even de big boss bellen. Dat kan natuurlijk, maar wij zijn vastbesloten. Maar wat we niet verwachtten gebeurd, we krijgen zelfs een discount prijs voor de afgelopen nacht, omdat we alleen nog maar aan het vogelen geweest zijn tussen de twee kamers. De ene de spullen de andere het bed. Zo, dat is geregeld. Nu op naar Ropanha.

Hier alles geïnstalleerd, aircootje aan, en om nog niet meer tijd te verliezen aan de negatieve gevoelens, gaan we even later gehuld in badkleding to the beach. Daar is het in Sihanoukville te doen, een voor ons heerlijke plek. En ondanks dat er veel negatief geschreven wordt over deze badplaats en de stranden, wij voelen ons hier helemaal thuis. We zitten hier tussen allerlei verschillende aardbolbewoners. Hippies, hardrockers, jonge stelletjes, stelletjes op leeftijd, groepen jeugd die hier de boel op de kop komen zetten in de nacht, zelfs de wietrokers kunnen hier hun sigaretje roken. Ook niet te vergeten de dametjes van plezier met de mannen die hier gretig gebruik van maken, maar daar ontkom je niet aan in Azië, vooral niet in de badplaatsen. Er is hier dus van alles te zien.

Wat wel jammer is, dat we terwijl we hier eens alles gadeslaan, wij het er over eens zijn dat het voorlopig niet goed gaat komen met Cambodja. We hebben gelezen dat maar 4% van de bevolking ouder is als 60 jaar, die kom je dan ook bijna niet tegen. En mocht je ze wel zien, zijn ze bijna allemaal gehandicapt of zeer, zeer arm. En de jeugd, o.a. hier in de bar/restaurants wel aan het werk, het zijn echte schatten allemaal, maar ze spreken geen woord over de grens, ze pikken het niet eens op. Je kunt echt merken dat deze geen enkele vorm van onderwijs genoten hebben. Ze kunnen net afrekenen met je, maar dan houdt het al snel op. Dan de geweldig lieve kleine kindertjes die heel de dag tot laat in de avond hier voorbij komen met allerlei handel, ook zo triest. Ze gaan natuurlijk ook niet naar school, leren niet te lezen en schrijven, dus waar de jeugd de toekomst heeft, zal het hier een nog lange weg worden om Cambodja uit het dal te halen. Want dit beeld is niet alleen hier, ook onderweg kom je wel diverse scholen tegen, maar evenzoveel kinderen zitten thuis allemaal op hun plank voor zich uit te staren. Dat is voorlopig de situatie in Cambodja!

Maar de dag vordert alweer, we doen hier dus helemaal niks joh, ook wel bijzonder voor ons hoor. En terwijl wij gewoon verder genieten in ons strandkuipstoel komen we bekenden uit Zaltbommel tegen. Wat is de wereld toch klein zeg. We babbelen wat en spreken af dat we vanavond een borrel met z’n allen gaan drinken. O, o, das toch vreemd hè. Zover van huis, en dan mensen tegenkomen die je thuis ook in de straat voorbij ziet komen. Geweldig! En totdat wij aan de afgesproken borrel gaan, gaan we op weg naar onze kamer. Maar onderweg komen we een kapper tegen, en zoals in alle landen, ook hier gaat Driekie onder het mes. En de eerlijkheid gebied te zeggen, het ziet er appetijtelijk uit, ha, ha. En nu echt naar ons hotel hoor!

We zijn wel weer aan een verfrissing toe. En het is in onze nieuwe kamer allemaal toch wat plezieriger. Het ruikt hier heerlijk fris, de badkamer is schoon, en het is gewoon een prachtig geheel. En mochten we nog wat te zeuren hebben, internet werkt hier niet best, dit mag de pret niet drukken. Dat is voor ons nu geheel onbelangrijk, een lekker schoon bed, dat is het belangrijkst hier. Even later gaan we weer on route to the beach om wederom een heerlijk avondmaal bij Bung beach Bar te nuttigen, met de voetjes in het zand, en de rekening………………die komt hier niet boven de $ 10 uit. Dit stemt extra tevreden als echte Hollanders, hihi.

We wandelen na al het lekkers eens een stukje rond, ietwat beweging is nu wel even wenselijk na het buikje volgepropt te hebben. En het is overal een drukte van jewelste nu het avond is. En omdat we om 21.30u afgesproken hebben met de Bommelaren, zorgen dat we netjes op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats zijn. We gaan met z’n vieren lekker in een leuke bar zitten, borrelen en kletsen heel wat af, en o, o, dit is één van de avonden dat we TE laat naar bed gaan. Want het is nog wel een aardig wandeltripje terug naar ons hotelleke, wat wel helemaal langs het strand op te lopen is. En hier is het nu te doen voor de jeugd. Je kan er van houden of niet, maar voor de jeugd is het hier top hoor. Heerlijk dance muziek, borrel in de hand dansend op het strand, toch helemaal te gek, waren we nog maar piep………………….. Maar voor ons oudjes is er nu maar één verstandige plek, ons heerlijk bedje. Op naar morgen!

Dag 17 Sihanoukville

Wat een heerlijke nacht zeg. Lang geleden dat we zo geslapen hebben. De borrel zal er ook aan meegewerkt hebben, maar dat mag de pret niet drukken. We staan lekker fit naast ons nestje. We rommelen even wat aan, gaan gebruik maken van het ontbijt, en dan klimmen we nog maar eens in een Tuk-Tuk. We gaan naar de Phsar Leu market. Kijken wat hier te doen is. Maar ja, ondanks dat deze schoner is dan de voorgaande, het is en blijft het toch veelal hetzelfde. Maar we zijn van de straat en we zien even iets anders als het strand. We dwalen hier dan ook weer heerlijk rond, drinken wat op een Aziatisch krukje, en kopen wederom niets, ha, ha. Eenmaal buiten zien we ook nog iets verbazingwekkends. Hier liggen we zo’n 50 eenden, de ene half dood, de andere nog enigszins fit en terwijl we dit bekijken knoopt de brommerbestuurder de poten aan elkaar en hangt ze twee aan twee aan het stuur. Dat is wat je hier regelmatig voorbij ziet rijden, van alles aan het stuur. Maar nu je dit van dichtbij meemaakt worden wij er toch wel erg verdrietig van, de arme diertjes, bah, bah.

We vinden het wel weer tijd te gaan, en onze Tuk-Tuk driver is mooi blijven wachten op ons, dus we hoeven er zo maar in te springen. Weer terug naar ons hotel, om de rest van de dag te slijten aan het strand. En ja, als Driek en Kwep in de ruststand vallen, is de tekst ook na van hand. We genieten nog een middagje met volle teugen, en na ons dagelijkse douchje gaan we weer het avondmaal aan het strand oppeuzelen. Ook dit zij twee heerlijke dagen hier. En ja hoor, daar komen weer de Bommelaren voorbij lopen. Ach, we proosten er gewoon nog even op, want al blijven zij nog even hier, wij gaan er morgen vandoor. Maar de tijd dringt, we maken het niet te gek vandaag. We nemen dan ook even later afscheid van elkaar en wandelen op ons gemakkie terug.

En net als we tegen elkaar zeggen dat het ook hier erg fijn is geweest, gebeurt het zeg.  Er komt een scooter voorbij rijden met 2 opgeschoten gasten erop, en die willen Kweppie al rijdend beroven van haar tas. En ondanks dat de tas maar net aan Kweppies schouder hangt, Kweppie grijpt de tas als een tijger vast, ze heeft wonder boven wonder al onze belangrijke bezittingen kunnen behouden. Wat een mazzel zeg. Deze Cambodjaanse diefstal truc is gelukkig mislukt, pffffffff. Bibberend van de schrik lopen we de paar meter die nog resten naar ons kamerke. Hier moeten we toch nog even bijkomen van de schrik en de pijn van het ongenadig vastgrijpen van onze tas die opkomt. De hand en schouder die als een zwaar brommerslot gefunctioneerd hebben laten voelen hoeveel kracht ervoor gebruikt is de tas proberen te pikken, en hoeveel geluk we gehad hebben hier nog met alles in ons bezit op ons terrasje te zitten. Dat mag wel wat pijn kosten, pijn verzacht tenslotte de wonden, toch. Maar goed, al met al is het goed afgelopen, op de valreep toch een nare ervaring. Wat vele andere reizigers ooit wel meemaken, dat ze al het belangrijke van je pikken, is ons gelukkig bespaard gebleven. Dit zorgt ervoor dat we uiteindelijk toch happy aan ons nachtje kunnen beginnen.

(en het verslag……………………………)