Dag 16-17-18-19 Langkawi

Dag 16 Zondag 9 februari

Vandaag gaan we naar Langkawi, wat uit 99 eilanden bestaat, waar Palau Langkawi het hoofdeiland van is, en waar wij de laatste dagen van onze rondreis gaan doorbrengen, maar eerst nog even vertrekken uit Georgetown.

Jaja, voor de wekker en de wake op call wakker, heerlijk al om 7.00u buiten met een bakkie en Driekie snurkend op de achtergrond. Even overdenkend wat we allemaal al gezien en beleefd hebben, alles is hier helemaal te gek, en ook hier in hier in Georgetown, opnieuw weer volop genoten. En dat we hier nu alle geluk met het weer hebben al ruim 2 weken geen drup regen, in plaats daarvan is het niet onder de 30 graden geweest, alleen in Cameron Highlands, en daar zijn we dan gelukkig ook maar 1 volle dag geweest, dus toppie hoor.

Maar nu tot de orde van de dag, Driekie moet inmiddels toch wel ontwaken uit zijn comateuze toestand, we gaan douchen, de koffers sluiten en op naar het ontbijt. Hier genieten we met volle teugen van. En dan toch nog even in de weer om de fotocamera weer aan het werk te krijgen, heb op internet 2 Canon winkels in Georgetown gevonden, en eerst even hier in ons guesthouse nagevraagd, maar nee hoor, het is zondag vandaag, en de winkels zijn closed. Dan besluiten we de taxi vroeger te laten komen en kijken we op de luchthaven of we daar de oplossing kunnen vinden. We nemen om 9.30u afscheid van het zeer leuke en service gerichte personeel, en springen in de taxi.

En wat een ouwehoer zeg, die man moet je als gids hebben. De route is een half uur naar de luchthaven, nu het erg rustig is op de weg. En wat heeft die man ons veel verteld in dat half uur, tsjonge, tsjonge. B.v dat Penang toch nog 1,6 miljoen inwoners heeft, dat er erg veel gebouwd wordt, en vele duiters hier met de lokale bevolking aan het werk zijn. Ook allerlei tempels noemt hij bij naam, waar we er weer tig van tegenkomen van weer allerlei stromingen van het geloof, wat hier allemaal goed omgaat met elkaar. Als dat wij toch nog steeds vreemd opkijken van de vele vrouwen in boerka gekleed  die we hier door heel Maleisië tegenkomen. Het mannetje loopt er hip en trendy naast, en de vrouwtjes, veelal jongere dames, zover je dat kunt zien, helemaal in het zwart gehuld, en net een klein streepje om met de donkere kijkers de buitenlucht te kunnen zien. Maar ja, het zal wel aan ons liggen, hier kijkt niemand er van op.

Eenmaal op de luchthaven geven we de koffers af, we hebben al online een instapkaart geregeld, en gaan we op zoek naar een camera shop. Even rondgevraagd, maar nee hoor, die hebben ze hier niet. Nou, geen oplossing voor handen nu. Maar volgens de kenners hier zijn er in Langkawi fotoshops genoeg. Dan kijken we daar wel even. We maken onze tijd hier vol met een peukie roken en wat rondwandelen. Een heerlijke relaxte luchthaven, en ondanks dat we erg vroeg zijn, vliegt de tijd en zitten we met een half uur vertraging in de lucht. En zo maf, 40 minuten later landen we alweer op Langkawi. Wat heerlijk toch, € 30,00 voor 2 vliegtickets, daar rijd de trein bij ons nog geen 40 minuten voor. De koffers komen ook snel tevoorschijn, en kunnen we op zoek naar een taxi. Maar……………….wat zien we hier, een Canon Photoshop, recht voor ons neus. Wij naar binnen, en we hebben meteen beet. De verkoopster test even wat er loos is en inderdaad, de oplader is stuk. Wij denken er geen seconde over na, zelfs de prijs is nu even niet zo belangrijk, als alles maar weer gaat werken. Pfff, wat een mazzel hiero.

Nu op zoek naar een taxi, en ook hier werken ze met een taxicorner, hanteren vaste prijzen, en wij moeten 26 Ringgit betalen en brengen ze ons Berjaya Langkawi Resort.  En deze beste man spreekt geen woord met ons, wat een verschil hè. Een half uur later arriveren we bij ons geboekte Resort. Wat een drukte hier zeg. Even inchecken en dan brengt een shuttlebusje je naar je kamer. Kris kras door de bush bush staan allerlei leuke houten bungalows op palen. Wij hebben kamer 1218, en eenmaal binnen, whauw, whauw. Wat is dit super zeg, we hebben een balkon met uitzicht op zee, een super kamer en een badkamer waar je U tegen zegt. Hier kunnen wij onze geweldig Maleisië avontuur wel afsluiten. Kweppie voelt zich superrijk om hier te mogen zitten op dit mooie plekkie. En direct slingeren de apen voor ons neus van boom naar boom, en zit er een gruwelijk groot eng beest rechtop tegen een boom hier recht voor ons neus te slapen. Das toch wel een kippenvel moment ondanks de 33 graden en een vochtgehalte, dat wil je niet weten, grrrr.

Nu gaan we maar eens op verkenning uit. Maar ook hier moeten we weer klimmen en klauteren, trappen op, trappen af, helling op, helling af, ja, ja. En van lieverlee komen we uit op bij het zwembad en het nabij gelegen strand. Driekie drinkt een biertje, maar dat zal hier niet veel herhaald worden, 16 Ringgit (€ 3,60) voor een glaasje Tiger Beer. Oeps, das een tegenvaller, daar zoeken we even een andere oplossing voor. Kweppie loopt nog effies door de zee, waarvan het water zo warm is, of het uit een geiser komt. Nu verder op onderzoek uit buiten het resort. Kweppie heeft gelezen dat niet ver hier vandaan een kabelbaan is, waar en dorpje bij gebouwd is met wat shopjes en restaurantjes. En wandelend door deze mooie tropische natuur komen we allerlei engs tegen. Varanen van wel bijna 2 meter lang kruipend door de graskant hier en zo eng dichtbij dat Kweppie er geen foto van durft te maken, en tientallen apen die je hier overal op de weg tegenkomt. Zells zit er één bovenop een verkeersbord, wat geweldig om te zien. En een eindje verder komt inderdaad de kabelbaan tevoorschijn, bij een plein met tal van winkeltjes en restaurantjes, Oriëntal Village noemen ze dit hier.

Nu gaan we op zoek naar wat blikjes bier voor op de kamer en voor Kweppie lekkere frisse Tonic. Maar dat had je gedacht, ook hier een pure moslimgemeenschap en geen bier te koop. Toch zien wij wat Europeanen met een blikje in de hand lopen, en vragen we even waar ze dit vandaan hebben. Nou, das mooi, er is een tax free shopje hier, en de prijs per blikje, 2 Ringgit. De keus is snel gemaakt, en we slaan wat in. Nu op zoek naar een restaurantje, dan hoeven we niet bij ons Resort tegen torenhoge prijzen te eten. En je gelooft het niet, 1 restaurantje is open, met een Duitse kaart. Toch zitten er Aziatische ondernemers bij de foodkramen. Wij eens vragen wat er toch loos is, dat alles gesloten is. Zondag mister, we are closed. Wij kijken verbaasd dat de eigenaren er wel zijn, maar niet werken, das toch vreemd. Effe babbelen en Kweppie krijgt het toch voor elkaar dat ze een Aziatisch gerechtje klaarmaken voor d’r. Driekie besteld bij de Duitser en Kweppie bij de Thai, het moet niet gekker worden, kan hier allemaal. En zelfs het biertje uit de tax free shop zit hier iedereen gewoon mee op tafel, wat een giller zeg. Om 19.00u sluit hier alles, en wandelen we op ons gemakkie weer terug. We gaan genieten van ons heerlijke balkon, en kijken of we nog wat wilde dieren kunnen ontdekken.

De apen, merendeel doodshoofdapen, horen we door de bomen crossen, en dat enge beest van vanmiddag, neemt een spurt omhoog de boom in nu hij ons ziet. En het blijft maar ritselen rondom ons balkon hier in de bush, bush, en Kweppie vind het af en dan maar eng. Is toch even wennen hoor. Maar naar mate de avond vordert wordt het rustiger, en genieten we van al deze rijkdom. Alleen dat internet hè, het moest niet bestaan. Hier in de geweldige natuur, zitten we toch weer klooien om het aan de gang te krijgen. Ze hebben hier een eigen server, nou je wordt er zowat sjaggie van, een ramp want het werkt bijna niet. Even proberen te skypen en te facetimen met de family, maar nee, dat leggen we aan de kant, werkt hier echt NIET! Morgen nog maar eens proberen, want we gaan naar bed, het kan wel weer voor vandaag.

Dag 17 Maandag 10 februari

Hier zijn we weer, lekker geslapen en Kweppie zit alweer vroeg op het balkon. De laatste dagen moeten we er het maximale uithalen, want hier wakker worden is gewoon een feest. Lekker bakkie erbij en nog eens ééntje en om 9.30u staan we fris en fruitig te wachten tot we door het shuttlebusje opgehaald worden. Even een belletje en ze komen je halen, al duurt het zo lang voordat het shuttle busje komt, dat als we lopen er eerder zijn als nu. Komen we bij het restaurant aan, staat er een rij wachtenden van wel 25 personen. Uhhhhh, wat is dit hier zeg. En als klap op de vuurpijl, het personeel loopt met en walkie talkie rond om de vrije tafels door te geven. Nou ja zeg, dit past zo niet bij Azië, het is meer een Efteling gevoel. Is dit wel wat we bedoeld hebben toen we dit boekte, vragen wij ons af. Maar we laten het er niet minder om smaken, ook hier smullen we van een goed ontbijt. Toch is de twijfel toegeslagen, het is zo massaal hier, het strand moet je wel ruim 20 minuten voor lopen, of weer in de shuttle, personeel in een restaurant met walkie talkie, nee, dit is even een tegenvaller. Maar we laten de pret niet bederven, we gaan eerst even kijken of de internetverbinding in de lobby wel werkt.

En ja hoor, het Penang verhaal kan online, en de foto’s er achteraan. Maar het gaat tergend langzaam, de foto’s haperen elke keer, en meer als een vol uur later staan ze eindelijk op de site. Hè, hè, eindelijk gefikst. En Kweppie heeft tijd genoeg gehad om even na te denken, en is in staat een ander adresje te zoeken. We besluiten dan ook met een taxi naar het levendige Cenang Beach te gaan om te kijken hoe en wat het daaro is. Voor 30 Ringgit staan we ruim een half uur later op het Cenang strand. We kijken een keer links, een keer rechts welke kant we op zullen wandelen, en net als we richting zee willen lopen zien we Ton en Ria, die we alleen bij naam van internet kennen. Wat is dit nou, wat een toeval zeg. We maken kennis met elkaar en gaan bij een beachbar-restaurantje zitten. Hier kwebbelen we heel wat af, en het is super gezellie. Zo gezellie, dat het 16.30u is als we afscheid nemen van elkaar. En waar we voor gegaan zijn, eventueel een ander adresje, dat laten we nu maar voor wat het is. Heerlijk wandelend door het warme zeewater zien we dat het hier erg leuk is op het strand, en besluiten dan maar gewoon een taxi te nemen als we hier naar toe willen. We zijn nog maar 2 volle dagen hier, en al die heisa die een verhuizing naar hier met zich meebrengt, dat slaan we toch maar over.

Even later komen we uit in een leuke winkelstraat en lopen hier een rondje en het is hier inderdaad het levendige deel van Langkawi. Tientallen restaurantjes, Aziatische shopjes, allerlei kantoortjes om een tourtje te boeken, echt leuk hier. En Kweppie heeft gelezen over een Mangrove tour die je hier kunt maken, waar ze graag naar toe zou gaan. Dit boeken we dan ook maar meteen,  morgen lekker met z’n tweetjes in één boot, heerlijk privé. Dit heeft even onze voorkeur nu, en het mag dan ook weer wat kosten, 380 Ringgit voor samen incl de transfers. En we hebben weer wat leuks om naar uit te kijken, of we nog niet genoeg gezien hebben, ha, ha. Nu op zoek naar een restaurantje. En wat is het eigenlijk jammer dat wij geen liefhebber van vis zijn, want dat is hier in overvloed. Maar niet getreurd, we eten bij een restaurantje, waar we effies niets van snappen. Even vragen, selfservice zegt het meisje dat er rond loopt. Maar dan graag even ondertitelen wat er allemaal in de schalen ligt . Er zijn schalen met diverse heerlijke kip in verschillende sauzen, natuurlijk ook hier vis, diverse groenten en een ketel met witte rijst. Ze komt ook nog even aanlopen met een sort of menukaartje, en daar staat wel wat meer op. We nemen ieder een Nasi Pataya, (nasi met een gebakken ei erop) Driekie neemt er 2 krokant gebakken kippenpoten bij, en Kweppie een groenten schotel en een Kip Ginger schoteltje als aanvulling. Flesje water, weer een eigen biertje uit de taks free shop op tafel, 32 Ringgit (€ 8,00) Dat is toch weer leuk, zo is het peperduur, en zo heb je weer een koopje te pakken, mooi voor het evenwicht, toch.

Nu gaan we op zoek naar een taxi, die ons weer voor 30 Ringgit naar ons Resort brengt. Hier genieten we nog van een heerlijk bakkie koffie, drinken nog een natje, luisteren wat muziek, werken het verslag bij, alles onder het genot van de heerlijke tropische temperaturen, en dan is het alweer bedtijd. Op naar morgen.

Dag 18 Dinsdag 11 februari

Lekker geslapen zeg, niet 1 keer wakker geweest, en dat is voor het eerst in bijna 3 weken. Weer het vaste ritueel, bakkie, douchen, busje bellen, ontbijten. En vandaag is het nog erger als gisteren. Er staan wel 50 mensen te wachten, zelfs op de trappen omdat er in de gang geen plaats meer is. En dan die Walkie Talkie, daar raakt Kweppie erg geïrriteerd van, wat een onpersoonlijke bende hier, bah, bah. Een half uur later zitten we eindelijk, en komt de restaurant chef vragen of we een fijne dag hebben, nou……………..daar heeft Kweppie even op geantwoord. Vullen jullie zelf maar in hoe dat ongeveer gegaan is. Grrrrrrrrr. Maar we hebben wat leuks in het vooruitzicht vandaag, de Mangrovetocht, dus laten we de ontbijt irritaties snel achter ons. Ondanks dat het hier mogen verblijven de hoofdprijs kost en dit een very bad start off the day is, is het zonde van de tijd hierin te blijven hangen, het is nu toch niet anders.

Om 11.00uur worden we opgehaald door een busje van de organisatie waar we de tour geboekt hebben. Een half uur later staan we al aan het water, waar vandaan we met een prachtige boot vertrekken. We varen door een prachtig gebied, super groene bergen, rotsen, mangobomen, superrrrrr.  Als eerste gaan we van de boot bij een viskwekerij. Die hebben we in Thailand en Vietnam ook al gezien, en denken we dat dit veel van hetzelfde zal zijn. Maar niets is minder waar. Je wordt rondgeleid door een knul, die voert hier de verschillende vissen die in bassins verdeeld zijn, zodat ze voor ons goed te zien zijn. O.a. een soort pijlvissen, die er uitzien alsof er een grote grasspriet in het water ligt, een gigantische rog die Driekie zelfs mag voeren, met zijn hele hand in de bek van dat reuzebeest, spannend hoor. Een supergrote zwarte vis, waar de naam ons van ontschoten is, die rond de 200 kilo kan worden, een luipaard haai, die zelfs geaaid wordt door Driekie, Barracuda’s, reuze krabben, en dan ook nog opmerkelijke vissen die als de knul het voer op een balk boven het water uit neerlegt, ze een flinke slok water in hun bek nemen en dit uitspugen in een superstraal water, precies spuitend op het voer en zo de prooi tot zich nemen, nou ja zeg, zo maf om te zien.

Na al dit moois gezien te hebben weer in de boot, heerlijk varen met het zonnetje op de snuit, als dat je ook onder het afdak kan zitten, wat af en dan wel nodig is, pffff, maar wat is dit genieten zeg. Nu komen we apen tegen, ja, ja, zwemmende apen (de makaken) Onze stuurman-gids heeft banaantjes bij zich en als hij deze toewerpt, dan jumpen ze in het water helemaal koppie onder, en vechten ze er zelfs om wie de banaan mag opeten. Ook wij krijgen wat banaantjes, en genieten intens van dit prachtige schouwspel. Nu weer verder, en varen we door de echte mangroves, wat geweldig om hier te zijn. Even later wijst hij ons op tientallen zeearenden. Nou ja zeg, weer zo’n prachtige beleving. Ze vliegen hier allemaal vrij laag over, want ze worden door iedere boot gelokt met kippenresten, zo ook door onze stuurman-gids. Daarom kun je ze van heel dichtbij langs zien vliegen, echte kanjers van vogels hoor, en super indrukwekkend. Weer verder de wateren door, alles even groen aan beide zijden, dus whauw hier, whauw daar, het kan niet op. En warempel, weer apen. Maar nu een andere voorstelling. Ze springen vanaf de kant op en in onze boot en de stuurman-gids heeft flesjes water voor de apen bij zich, en die mooie beessies drinken hier gewoon uit de fles die je in je hand hebt. Ze zitten voor en achter je om te kijken of ze ook nog een slokje krijgen. Driekie geeft ze de fles en Kweppie schiet de plaatjes ervan, zo aandoenlijk. Waar maak je dit mee, superrrrrrr. Nu varen we verder en komen we even later bij een eiland met grotten aan, waar we van de boot afgaan om er doorheen te wandelen. In de grot hangen honderden vleermuizen, hele kleintjes, hele grote, het zijn net zwarte lapjes. En eenmaal weer buiten struikel je weer over de apen. En dat is en blijft het leukste beest om te zien. Zo grappig. We kunnen er eigenlijk geen genoeg van krijgen, maar we moeten er weer vandoor. Het gas gaat erop en bereiken we al snel open zee, met in de verte zelfs Thailand in zicht. We scheuren nog een poosje heerlijk over het water en bereiken even later de plaats waar we begonnen zijn. Kijk, een tour van toch weer bijna 3 uur, en wat hebben we ervan genoten zeg, het geld dubbel en dwars waard, en weer een prachtige ervaring rijker.

Nu met het bussie terug, en we hebben afgesproken dat we afgezet willen worden in Cenang Beach. Dat was gisteren zo leuk, dat doen we nog even over. We gaan eerst weer een drankje halen in de tax free shop, want ook vandaag is het wel weer 35 graden, erg dorstig weer dus. We zitten met ons drankje in de hand op de trappen van de tax free shop, loopt hier een varaan rond, gewoon tussen de kledingrekken op straat. Je blijft je hier verbazen hoor, tis één grote dierentuin. Even later weer aan de wandel, richting het strand, en lopen heerlijk door het warme zeewater. Wordt er gezwaaid in de verte, daar hebben we ze weer, Ton en Ria, die hier heerlijk onder de plu liggen te genieten van het warme weer. We gaan er  even bijzitten, nou ja even, we hebben er de middag weer mee vol gemaakt, lekker op hetzelfde terrasje als gisteren, een fruitdrankje en koffie erbij, en (reis)verhalen te over. Nu is het alweer 17.30u, en nemen we toch echt afscheid van elkaar, want morgen komen we niet meer naar het strand, we willen we ons eigen resort toch nog even gaan bekijken, en misschien een kabelbaan tripje maken.

Weer aan de wandel in de winkelstraat en we zoeken een leuk restaurantje uit. We gaan bij de Thai eten. En wat is het lekker, zelfs een biertje hier bij het eten. Het buikje weer strak en nu op zoek naar een taxi, om weer een half uur later in ons Resort afgezet te worden. En het is inmiddels al 21.30u, sodeju, wat zijn de dagen toch kort zeg. Het verslag moet nog geschreven worden, eigenlijk de foto’s uitgezocht, maar dat komt er vandaag niet meer van, dat komt later wel weer. Nu is het bedtijd hoor, en we kijken alweer uit naar ons irritatie ontbijt van morgenvroeg. Bye, bye………..

Dag 19 Woensdag 12 februari

Ja, het is alweer de laatste volle dag hier in Maleisië. We genieten voordat we gaan ontbijten dan ook nog heerlijk van ons balkon, met uitzicht op zee, dat is hier geweldig. En tegelijkertijd is het gymnastiek uurtje voor de Doodshoofdapen en Makaken aangebroken, ze jumpen hier voorbij, en als Driekie even omkijkt, dan zit er één op de reling van ons balkon. Maar foto’s maken, dan moet je ten eerste heel snel zijn, want ze zijn ze super sportief, springen van de boom op de balkonrelingen, en tussen alle bomen weer op de andere balkons. En het blijft toch altijd een beetje uitkijken, ze lijken zo koddig, maar kunnen ook best agressief zijn. Je hoort ook regelmatig een gil van een toerist die zich ook wezenloos schrikt natuurlijk. Dus Kweppie staat niet alleen in deze, die doet een stappie terug, die heeft ook nog een klein traumaatje aan de bijtende Zilveraapjes overgehouden. Ze is er zelfs effies zo van in de war, dat ze de gel voor in het haar op dr gezicht smeert, ha, ha, kun je nagaan. Nu naar het restaurant, en we gaan lopen hoor, dat gaat sneller. En nu het wat later is als de vorige dagen, is de wachtrij ook wat korter, we zitten dan ook vrij snel aan tafel. En we nemen de tijd vandaag, genieten weer heerlijk en lang van het ontbijt.

Nu even een plan trekken wat we het beste kunnen gaan doen op dit tijdstip. We besluiten eerst naar de kabelbaan te gaan, we willen toch ook dit nog even meemaken. We wandelen met de zinderende zon op ons kop door de prachtige natuur hier naar Oriëntal Village, en letten meteen goed op of we onderweg de grote Varanen nog tegenkomen, maar nee hoor, niks te zien vandaag. Eenmaal aangekomen bij het ticket loket, is er niemand te zien. Wij weer vragen, en neeeeeeee, gesloten vandaag voor onderhoud. Dus geen kabelbaan voor ons, en een herkansing komt er niet meer van. Af en toe toch vervelend, vrijdag gebedsdag en veel adresjes gesloten, zondag geen werkdag voor vele Maleisiërs, weer gesloten, Chinees Nieuwjaar, gesloten, Hoikin Nieuwjaar, gesloten, zo hebben wij toch regelmatig voor gesloten deuren gestaan deze rondreis.

Dan struinen we dit toeristendorpje nog maar eens af, pikken nog een terrasje, en gaan nog even langs de tax free shop. En warempel, hier ontmoeten wij het Japanse echtpaar weer, die we tegengekomen zijn in Cameron Highlands bij de massage salon en in hetzelfde hotel waar wij overnacht hebben. We kletsen gezellie even met elkaar, en als hij ziet dat wij een biertje inslaan, bied hij ons zijn restantje blikjes Japans bier aan. Hij heeft vandaag een vlucht naar Kuala Lumpur en wil het bier niet meenemen. Hier proost Driekie en de Japanner Yoshi op, de heren klikken meteen een blikje open, zo leuk. Nu nemen we toch afscheid van elkaar en gaan we op weg terug naar ons Resort. We gaan er de boel maar eens verkennen, want we zijn er alleen voor het ontbijt en ’s avonds voor het slapen gaan geweest. En wat een Resort, we zijn er rond 14.00u aan de wandel gegaan, en om 17.00u zitten we eindelijk onder een plu aan het strand. En we kunnen Berjaya Langkawi Resort  snel samenvatten. Het resort kijkt prachtig, de bungalows zijn erg mooi,  alleen moet je echt liefhebber zijn voor dit soort van verblijf. Niets voor ons dus, het is te groot en te massaal, te commercieel, het is allemaal klimmen en klauteren, super ongezellig, de terrassen allemaal leeg waarvan de oorzaak de torenhoge prijzen wel zullen zijn, nee, dit geen volgende keer meer.

Toch gaan we gewoon door met genieten, de doodshoofdapen zitten inmiddels overal in de bush bush, en we schieten er nog wat foto’s van. Ook krioelt het van de eekhoorntjes en ook het enge beest tegen de boom komen we weer tegen. We wandelen nog maar eens opnieuw een langs zee op door het warme water, en moeten er nog niet aan denken overmorgen weer in ons koude kikkerlandje te landen. Maar…………………zover is het nog niet. We gaan eerst nog dineren hier in het restaurant van ons Resort. Het geld moet op, jaja, MOET OP, en dat is hier geen enkel probleem. We nemen er zelfs nog een extra kop koffie bij, want dit hebben we zo wie zo overgehouden omdat de kabelbaan gesloten was. In de lobby proberen we Skype nog even, en ja hoor, het werkt deze keer. Effe babbelen met de family en nu naar ons balkon. We hebben het nog effies druk, de koffer waar wij 3 weken uit geleefd hebben even reorganiseren voor vertrek, het verslag nog even schrijven en dan is het zo laat. En morgen staat ons een erge, heel erge lange dag te wachten. We proberen er morgen nog verslag van te doen, al is dit niet met zekerheid te zeggen, we moeten even afwachten hoe deze dag gaat worden. Wordt vervolgd dus.